W połowie XIX wieku ostatecznie ukształtował się wizerunek panny młodej w długiej białej sukni z welonem, który przetrwał po dzień dzisiejszy. W jego warstwie symbolicznej od tego czasu doszło jednak do radykalnej zmiany znaczenia związanej z rewolucją obyczajową, jaka dokonała się w latach 60. i 70. XX wieku. W jej wyniku zakwestionowaniu uległa tradycyjna rola kobiety, a także normy obyczajowe i konwenanse, którym w latach 1850-1950 podporządkowany był w kręgu kultury zachodniej także sposób ubierania. Osobiste preferencje panny młodej miały wówczas mniejsze znaczenie niż szereg sztywnych zasad – dzisiaj już nieczytelnych i zapomnianych. Fason sukni i dobór tkanin oraz dodatków uzależnione były w dużym stopniu od wieku i pozycji społecznej panny młodej. Musiała ona także wziąć pod uwagę charakter ceremonii, jej czas i miejsce. Kobiety powtórnie stające na ślubnym kobiercu, by nie narazić się na ostracyzm, nie mogły sobie pozwolić na strój zarezerwowany dla panny, symbolizujący duchową niewinność oraz dziewictwo, jakich oczekiwano od idealnej kandydatki na żonę. 

Pani dr Anna Straszewska jest absolwentką Instytutu Historii Sztuki Uniwersytetu Warszawskiego, pracuje w Redakcji Słownika Artystów Polskich w Instytucie Sztuki PAN, a także wykłada historię sztuki XIX w. i historię ubioru w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie. Koordynuje pracę Klubu Kostiumologii i Tkaniny Artystycznej przy Oddziale Warszawskim Stowarzyszenia Historyków Sztuki.

19 stycznia 2022 r. (środa), godz.: 18:00

ul. Gdańska 4, Gmach główny MOB 
(sala audiowizualna)

Bilet wstępu – 1 zł.

 Dołącz do nas na Facebooku [TUTAJ]